Samuc Champe

Samuc Champee!

Op naar Samuc Champee dus. Tis een aantal maanden geleden maar ga mijn best doen. 

We hebben een shuttle geboekt met zijn allen. Tis een reis van ik geloof 12 uur in een krap mini busje. Ik ben nog steeds niet gewend aan het feit dta ik hier een reus ben en dat ik elke keer weer met mijn knieen in mijn nek zit. 

Het eerste gedeelte van de resi is terug naar Antigua waar we een stop van 2 uur hebben en dan verder gaan naar de eindbestemming. Al deze maanden kijk ik hier al naar uit. Elke bckpacker die je tegen komt die verteld over Samuc Champee doet een bepaalde beweging. ! Hand in de lucht terwijl die met de andere een zwem beweging maakt. Wat dit precies betkende wilde niemand mij vertellen. Iedereen gaf aan dit moet je zelf ondervinden. 

Tijdens de eerste helft van de busreis deed mijn been aardig pijn. In de tussenstop die we hadden kon ik amper lopen. Dus toen iedereen de stad in ging besloot ik om in de macdonalds achter te blijven waar ze gratig wifi hebben. Samen met een belgisch meisje hebben we ongelooflijk smerige maar o zo lekkere quaterpounder weg lopen bikken. Omdat ik rond liep te hinkelen sprak een man mij aan. Hij vroeg wat er gebeurd was en ik het hele verhaal verteld. De man bleek een ambulancebroeder te zijn in canada. Hij was aan het reizen met 3 anderen. Ze waren op een christelijke missie. De mn heeft naar mijn been gekeken en gaf aan dat ik naar een dokter moest. Ik met mijn eigenwijze hoofd natuurlijk niet willen toegeven.Uiteindelijk besloot de man dat god misschien wel een wonder kon verrichten en vroeg of hij voor me mocht bidden. Ehm... Misschien ga ik toch wel ff naar het ziekehuis, bedankt voor het aanbod.

HElaas zo makkelijk wam ik er niet vanaf. Met 4 mand sterk werd er voor me op de knieen gegaan, allemaal 1 hand op mijn been en uit volle borst werd het gebed aangeheven. Midden in de macdonalds.

De roep heeft me daarna mee genomen naar het zuikenhuis. Een van de mensen sprak fatsoenlijk spaans. De doktoren in dit prive ziekenhuis spraken geen woord engels.

Eenmaal in het ziekenhuis bleek al senl dat ik er moest blijven. Ik kreeg een wit hemd. O eentje waar de achterkant van op is. En werd in een prive kamer gezet. Een infuus in mijn arm en laat de medicijnen maar komen. Er is in die drie dagen zoveel medicijnen in mijn ichaam gepomt dat het er letterlijk van 2 kanten weer uitkwam. MAar zal jullie de details besparen. 

Wat heb ik mijn hulpeloos gevoeld. Het belgische meisje heeft uiteindelijk besloten om bij mij achter te blijven. Hier be ik haar ontzettend dankbaar voor. Als ik dit gezeschap niet had gehad weet ik niet wat ik gedaan ou hebben. De groep christenen is me de volgende dag ook komen bezoeken met bloemen en een kaart. Ook hier ben ik heel erg blij mee geweest. Dat ze tijd namen om mij hulp te bieden. 

De dri edagen zijn in een soort waas voorbij gegaan. Ik at zo vol met medicijnen. Wat me heel erg bij is gebleven is hoe ongelooflijk zeer mijn arm op een bepaald moment deed van al die naalden wat ze er instaken. De zusters daar zijn zeker niet zacht zinnig.

na 3 dagen kon ik gaan. Ik kreeg medicijnen mee en moest me over 4 dagen weer melden. Ik moest 8! Verschillende pillen per dag slikken en dat voor 2 weken. Dokters advies was vooral rust te houden. Nou lig je dan in een hostel. Wat een onmacht is dat zeg. Hierin ben ik mezelf weer ontzettend tegen gekomen. Ik kan niet z goed omgaan met dat machteloze gevoel dat je niks kunt doen. Uiteindelijk heb ik geloof ik 4 bezoeken aan het zoekenhuis gehad in twee weken voordat ze me beter verklaarden. 

In die twee weken heb ik een routine ontwikkeld xat ik elke ochtend opstond om koffie te halen. Dan naar de markt een beker vers fruit kopen. Terug naar het hostel en boekje lezen. De belg heeft na een paar dagen besloten om verder te reizen omdat haar tijd bijna op was. Gelukkig kwam er in het hostel een duits meisje die ik had leren kennen in san pedro. Met haar en een andere frans man de rest van de dagen door gebracht.

Op een van deze ochtende liep naar de koffie boer. Waarop een local me achter me kont aan loopt en allerlei vragen gaat stellen. Erg irritamt. De mannen zijn hier eer vasthoudend en ik was net wakker en had nog geen koffie gehad. Na een 2 keer vriendelijk aageven dat ik geen behoefte had aan zijn gezeldschaps, heb ik mijn ochtend humeur maar eruit gelaten. Nog nooit een man zo snel zien wegrennen. 

Ik kffie gekocht en weer onderweg naar het hostel. vlak bij het hostel stond eenjongen zonder shirt midden op een kruispunt. Wat ik van een afstandje konzien was dat zijn kater nog nie was ingekicked en dus nog aardig bezopen was. Toen ik er langs liep riep hij hey hey. Ik in de negeer stand. Hij riephet nog een paar keer met vervolgens een please can you help me. Uiteindelijk maar omgedraaid en gevraagd wat er aan de hand was omdat er toch iets smekends in zijn stem was. 

De jongen bleek in elkaar geslaen te zijn en berooft. Hij was verdwaald en was al uren aan het rondlopen opzoek naar zijn hostel. Hij was al bij de politie geweest maar die hadden zoiets van ja eigen schuld dikke bult, zoek het zelf maar uit. De jongen wist geen naam van het hostel en ook niet de straatnaam. dat is mooi shit. Hoe verwacht je dat ik je kan helpen dan. De gasten die hem hadden overvallen haddenalles meegenomen behalve de sleutel van zijn dorm. Hij haalt de sleutel te voorschijnt en ik schiet in de lach. Het was een gewone sleutel met een label met een nummer eraan. Geen naam, niks erp geschreven. Hoe groot is de kans dat ik in een van de eerste nachten in antigua in precies dezelfde kamer heb geslapen en dat ik exact dezelfde sleutel had. Dus jongen bij de arm gepakt en meegenomen naar ijn hostel. als een mak schaapje vgde hij mij zonder vragen te stellen. Toen we in de straat waren en hij zijn hostel herkende vloog ie me om de nek. Hij was bijna in tranen van opluchting. Voor vandaag heb ik mijn goede daad gedaan. 

Na twee lang weken was ik dan uiteindelijk goed om te gaan. shuttle geboekt enpoging twee om naar Samuc CHampee te gaan. Ik was weer in mijn eentje. Lang niet meer onzeker om nieuwe mensen te ontmoeten etc. Het is grappig dat ik hier ergens een switch heb gemaakt van een beginnende reiziger naar een meer ervaren reiziger. In plaats van dat ik mensen om tips en adviezen vraag, was ik nu degene die de tips gaf. Waar ik in eerste instantie de prijs accepteerde voor de shuttles en dat soort dingen, was ik nu aan het onderhandelen met alle kleien bedrijfjes die dit aanbieden. Zo heb k de shuttle voor bijna 40 dollar goedkoper gekregen dan de rest van de mensen in de shuttle. Gewoon dor te onderhandelen en je niet op te laten lichten. Waarschijnlijk heb ik alsnog te veel betaald maar goed. 

De reis naar .... Duurde erg lang. Het waren zulke verrotte wegen. Maar uiteindelijk hebben we het gehaald. In de shuttle stapte een nederlands paar in. Beloten om met hun me ete gaannaa het hoste dat ze hadden geboekt. Was ff spannend omdat ik geen reservering had en het een mini dorpje waas in de middle of nowhere. Maar uiteindelijk allemaal goed gekomen. Een prachtig hostel aan een rivier. Tot nu toe een van de mooiste hostels waar ik geweest was. Een groot stuk grond waar verschillende hutjes met dorms waren. Iemand heeft me mijn hut laten zien. Ik heb een bed gekregen. Ik gooi mijn tas op het bed en wat ziet mijn oog; een joekel van een vogelspin op de muur naast mijn bed. opzic niet bang voor spinnen maar zzo dichtbij je bed. Oke ik zit dan ook wel in de jungle maar toch liever niet in mijnbed. Gelukkig waren er waqt mannen die de spin hebben gevangen en vrijgelaten buiten. 

In het hostel was 's avonds een bbq famlie stijl aan de gang. Voor een paar dollar kon je mee eten ,et een overheerlijke bbq. Het hele hostel aan lange tafels en het was perfect om mensen te leren kennen. Deze avond nog 2 nederlandse meiden leren kennen. Na een paar drankjes werden we uitgenodigd door een groep om in hun bus te komendrinken. Deze groep hd een oude amerikaanse schoolbus p de kop getikt en er een huis/camper van gemaakt. Er leuk om te zien van binnen. Omdat ik de volgende dag verder wilde naar het hostel van mijn keuze, heb ik na een paar drankjes gedaggezegen ben ik naar bed gegaan. Maar niet voordat ik alles maar dan ook alles had gecheckt op spinnen. 

het hostel waar ik heeb wilde heette utopia. Via via hda ik gehoord over dit hostel. Het lag midden in de jungle. Het was gebouwd van hout en was helemaal ecologisch, biologisvhe blablabla gemaakt. De visie achter dit hostel sprak mij erg aan. Ze doen veel voor de local bevolking en proberen het massa toerisme e veranderen in meer eco toerisme. chekc hun website want tis voor mij te lang geleden om het nog precies te herinneren. Ik weet alleen nog dat de visie mij erg aansprak.

Dit hostel geboekt en er zou een lift worden geregeld om mij naar het hostel te brengen. Achterin een open jeep kon ik instappen. Het was een rit van ongeveer 50 min. Het weggetje liep regelrecht de bergen in dwars door de jungel. Ik hebnog nooit zo'n gave rit gehad. Hobbel de bobbel, van links naar rechts. Geweldig. ergnes tijdens deze rit wilde ik wat fotos maken. Ik had mijn camera die ochtend in mijn haast uit mijn tas laten glijden. Hij was een paar cm naar benden gevallenop de stenen vloer. Nou mooi kapot dus. Erg balen.

Ik werd ergens uit de jeep gezet en verteld dat eenvan de eigenaren vanhet hosel me hier kwam ophaln.en paar minuten ater kwam er inderdaad een nieuwe jeep aan. Ik daar in gestapt. Erg aardoge jongen. Na 5 minuten rijden sprongen er allemaalkinderen in de achterbak van de jeep. Super schattig en alemaal erg nieuwschierig naar mij. Na paar honderd meter zijn ze er weer uit gesprngen.

Uiteindelijk bij het hhostel aangekomen. Het was letterlijk midden in de jungle gebouwd. Het hostel was een met de natuurom zich heen. Oke waar het hostel van de vorige nacht erg mooi was maar super gemaakt door mensen handen en netjes onderhouden. Dit was een prachtig hostel. Tot op de dag van vadaag het beste hostel waar ik geweest ben. Het hose was open met alleen een soort van rieten dak. Je sliep dus ook in de buitenlucht. Op de achtergrond het geluid van de rivier en in de lucht de sterren. Ik heb heerlijk geslapen hier. Een prachtig dek met een nog mooier uitzicht op de jungel. In de morgen zie je de dieren ontwaken en zovel verschillende vogels overvliegen. De eerste dag hier heb ik vooral rondgelopen in de natuur, boekje gelzen en heerlijk gegeten. HEt hostel doet in de avond een famlie stijl dinner. Er wordt gekookt voor iedereen. Alles is vegetarisch en of veganistisch. Aangezien er geen supermarkten of winkels ind e buurt zijn heb je weinig keus behalve dit voedsel eten. En het is heerlijk. Voor mijnlichaam super gezond een weekje alleen groente en fruit. 

Voor de tweede dag hier had ik de beroemde tour geboekt. Eindelijk naar samuc chapee. Dus op tijd naar bed. In de avond begon mijn been weer te branden. Uiteindelijk in slaap gevallen maar in de vroege ochtend werd ik wakker met meer pijn en het been was weer opgezwollen. Uit bed gegaan. Koffi egedronken en langzaam realisserde ik me dat de infectie terug was. Dit werd bevestigd door een vrouw uit wederom canada die als zuster in een ziekenhuis werkt. 

Een flinke jankpartij en uiteindelijk de tour gecanceld. Wat bleeek ik moest naar het ziekenhuis. Dichtsbijzijnde ziekenhuis is 6 uur rijden. 

OKe spulletje gepakt en gaan met die banaan. Een van de locals heeft me terug gereden naar het dorpje. Waar hij aangaf dat er absoluut geen bus of dergelijke meer reed naar de stad. Ik kon hem 200 dollar geven en hij zou me naar het ziekehuis rijden. Ja dikke lul 3 bier. Dus hij heeft me in het dorp eruit gegooid. Een vriendelijk hostel ingelopen en gevraagd om informatie hier. Dit hstel gaf aan dat er een kliniek was in het dorp. Dit was een openbaar zoekenhuisje. Voor de bus naar de stad moest ik uren wachten en zou ik in het donker aankomen. Uiteindelijk de gok maar gewaagt en naar het openbare ziekehuisje gegaan. Ze hebben de korst van de wond gehaald en er kwam allemaal pus uitzetten. Dit hebben ze proberen scoon te maken. De wond was bijna ee nperfecte circel die tt op het bot open was. ze gingen met een pincet en soort van groot wattenstaafje in de wond. De jongen die met me mee was van het hostel ging zowat van zijn stokje. De tranen van de pijn liepen over mijn wangen. Maar de wond was soort van schoon. ik werd naar huis gestuurd met een recept voor gigantische veel antibiotica pillen. Pure alcohol gekocht om de wond schoon te maken 3 keer per dag. En ik kon weer terug naar het hostel. 

in het hostel terug gekomen baalde ik erg. Ik kon weer niks den behalve rust houden en niet te veel lopen op het been. Veel gesproken met de eigenaar. Zijn vrouw had ook deze infectie gehad en heeft haar maanden gekost om er van af te komen. In de tussen tijd kun je niks doen omdat het een open wond is die blijft pussen. Dus zwemmen etc kan absoluut niet. De vrouw is er uiteindelijk van afgekomen door alle ste veranderen. Alleeen maar veganistisch eten, geen alcohol, geen sigaretten, geen koffie etc. Nou zat ik que eten daar goed. Ik heb geprobeerd fom minder koffie te drinken en minder te roken. Alcohol sowieso niet gedronken. Na een week begon het er beter uit te zien. Ondertussen had ik twee nederlandse jongens leren kennen. Die ongeveer dezelfde route als mij gingen doen. Ik had het plan om vanaf Samuc Champee eerst naar flores te gaan om vervolgens naar Lanquin en Rio dulce te gaan. De twee mannen gingen eerst naar Lanquin en Rio Dulce. DIt zijn twee kleine plaatsjes aan een rivier. En vooral de rivier boottoht tussen deze twee dorpjes moet erg indrukwekkend zijn. aangezien ik toch weinig kan met dat been heb ik besloten om met hun mee te gaan. Om na Rio Dulce Belize in te gaan en vandaar uit weer terug naar Guatemala.

Mijn tijd in dit hostel heb ik voora besteed aan aan korte wandelingen in de natuur. Een boek lezen twee dvd's gekeken en kaart spellen gespeeld en nee geen dirnk spelletjes maar serieuze kaart spellen zoals Yanif. Een nieuw Joods kaart spel geleerd..

Op een van de dagen heb ik een lift gekregen naar het daadwerkelijk Samuc champee. Het zijn een soort van natuurlijke zwembaden. Ik weet niet goed het uit te leggen is maar het ziet er prachtig uit. Helder blauw water in verschillende basins. Omdat ik zoveel verhalen had gehoord was ik een beetje teleur gested in hoe klein het was. Nu heb ik de grotten niet gezien van waar je dus met een kaars moet zwemmen. Een soort apenkooi in ondergrondse grotten. Iedereen een kaars in zijn hand en klauteren en klimmen maar. dit klinkt elemaal als mijn ding maar aangezien ik niet in water kan en dat been niet mag belasten heb ik het niet gedaan. 

Ondanks mijn been heb ik me hier erg vermaakt. Het was heerlijk om zo in de natuur te zijn. Mijn lichaam reageerde erg goed op het veganischtische eten. Het is op deze plek erg moeilijk om ongelukkig te zijn. Het leven met de natuur, eten wat je vindt, geen televisie, internet of radio. elke avond een kampuur en een gigantische sterren hemel. Bij het kampvuur zijn een soort van natuurlijke zitjes uit steen gehakt. Wat ikniet in d egaten had ws dat dit ook de natuurlijke huizen va de scorpioenen zijn. Op een bepaald moment wilde ik gaan zitten en iemand roept keihard; KIJKUIT!! Jep ik zat bijna met mijn kont boven op een scorpion. Nou is niks hier gelukkig dodelijk giftig. Wel ben ik met mijn blotevoet in een berg met fireants gaan staan. Nou ik kan je vertellen dit is niet prettig!

Omdat je in de buitenlucht slaapt, moet je elke avond je bed checken op enge beesten. Ook je schoenen en tassen vinden ze erg intresant. Gelukkig heb ik verder niks raars gevonden hier. 

Op naar de volgende bestemming